Woely
5 juni 2014
Suikerkater Woely uit Dierenasiel Crailo is vanmiddag aangekomen in de pleegopvang (bij ons dus).
Hij was in het asiel erg gestressed en liet zich daardoor niet prikken. Als hij geen insuline krijgt gaat hij dood, vandaar dat er werd gesproken over in laten slapen. Dat zou toch zonde zijn voor zo'n mooie rode kater!
In de kliniek was hij zo lief als een poesje, dus in een rustig huis gaat het hopelijk beter, al zal het heus wel even duren voor hij gewend is. In ieder geval heeft hij hier een eigen kamertje zonder andere katten (en met een Feliway verdamper), zodat hij tot rust kan komen.
Suikerkater Woely uit Dierenasiel Crailo is vanmiddag aangekomen in de pleegopvang (bij ons dus).
Hij was in het asiel erg gestressed en liet zich daardoor niet prikken. Als hij geen insuline krijgt gaat hij dood, vandaar dat er werd gesproken over in laten slapen. Dat zou toch zonde zijn voor zo'n mooie rode kater!
In de kliniek was hij zo lief als een poesje, dus in een rustig huis gaat het hopelijk beter, al zal het heus wel even duren voor hij gewend is. In ieder geval heeft hij hier een eigen kamertje zonder andere katten (en met een Feliway verdamper), zodat hij tot rust kan komen.
7 juni 2014
Stap 0: hem laten wennen aan ons en aan aangeraakt worden.
Woely lijkt maar half gesocialiseerd te zijn, het blijkt dat hij van een boerderij-achtige omgeving komt. Hij heeft het helemaal niet zo op mensen en begint te blazen zodra iemand binnenkomt. Als je dan even bij hem blijft zitten, lief tegen hem praat en heel veel kattenknipoogjes geeft zie je hem ontspannen. We hebben hem wat kunnen aaien terwijl hij aan het eten was. Vanochtend alvast een beetje 'geoefend' om zijn velletje beet te pakken, zodat we vandaag kunnen gaan proberen de eerste insuline te gaan geven.
p.s. Heeft hij daar nou zijn pootje op het muisje? :-)
Stap 0: hem laten wennen aan ons en aan aangeraakt worden.
Woely lijkt maar half gesocialiseerd te zijn, het blijkt dat hij van een boerderij-achtige omgeving komt. Hij heeft het helemaal niet zo op mensen en begint te blazen zodra iemand binnenkomt. Als je dan even bij hem blijft zitten, lief tegen hem praat en heel veel kattenknipoogjes geeft zie je hem ontspannen. We hebben hem wat kunnen aaien terwijl hij aan het eten was. Vanochtend alvast een beetje 'geoefend' om zijn velletje beet te pakken, zodat we vandaag kunnen gaan proberen de eerste insuline te gaan geven.
p.s. Heeft hij daar nou zijn pootje op het muisje? :-)
|
|
8 juni 2014
Woely is nog lang niet toe aan insulineprikken krijgen. We hebben gisteren samen geprobeerd hem te prikken, maar dat was veel te snel en intimiderend voor hem en hij laat zich nu helemaal niet meer aanraken.
Terug naar stap 0.
Ik vond veel nuttige tips op internet over het tam maken van verwilderde katten. Het gaat stap voor stap en je kunt geen stap overslaan. Niet denken aan het doel maar aan het proces:
"There are three things I concentrate on as I work with the cat:
One: Trust. I must show the cat that I can be trusted
Two: Goodness. I want the cat to learn that good things happen when I am around.
Three: Pace: Too fast and the cat is nervous. Just right and the cat actually enjoys the process. There is no “too slow”.
Although my end goal is to get close to the cat and be able to touch it, the more I focus on that the worse my results will be. When I successfully focus on and achieve the three ideas listed above, the distance between the cat and me just melts away."
A bit of a paradox really. One of those “Zen” things."
http://www.theluckyfew.org/site/feral_cats.html
Woely is nog lang niet toe aan insulineprikken krijgen. We hebben gisteren samen geprobeerd hem te prikken, maar dat was veel te snel en intimiderend voor hem en hij laat zich nu helemaal niet meer aanraken.
Terug naar stap 0.
Ik vond veel nuttige tips op internet over het tam maken van verwilderde katten. Het gaat stap voor stap en je kunt geen stap overslaan. Niet denken aan het doel maar aan het proces:
"There are three things I concentrate on as I work with the cat:
One: Trust. I must show the cat that I can be trusted
Two: Goodness. I want the cat to learn that good things happen when I am around.
Three: Pace: Too fast and the cat is nervous. Just right and the cat actually enjoys the process. There is no “too slow”.
Although my end goal is to get close to the cat and be able to touch it, the more I focus on that the worse my results will be. When I successfully focus on and achieve the three ideas listed above, the distance between the cat and me just melts away."
A bit of a paradox really. One of those “Zen” things."
http://www.theluckyfew.org/site/feral_cats.html
|
|
17 augustus 2014
We merken al snel dat Woely bang is voor handen. Geen idee wat hij heeft meegemaakt, maar hij laat zich niet aanraken en zeker niet beetpakken. Insuline geven lukt niet, of alleen af en toe. Hij is te slim om zich te laten foppen. Je kunt hem 1 keer afleiden met eten en dan snel prikken, maar daarna weet hij precies wat je van plan bent. En hij kan gemeen krabben (vraag maar aan Freek).
Hij valt enorm af en zijn vacht valt met bossen uit. Hij ziet er slecht uit en vraagt voortdurend wanhopig om meer eten.
Ten einde raad overlegd met de dierenarts en het asiel. Misschien konden we hem drogeren met een kalmeringsmiddel? Of hadden ze nog een andere tip? Nee en nee. Enneh, geen druk hoor, maar jullie zijn een beetje onze laatste hoop. Dus als het echt niet lukt dan moeten we gaan kiezen voor de euthanasie.
Want snel en pijnloos doodgaan is beter dan langzaam en pijnlijk.
Verdorie, het kan toch niet zo zijn dat we het niet voor elkaar gaan krijgen om hem te redden?
Ondanks zijn issues is Woely echt wel een leuke kater, en heel slim. Hij leerde al snel dat miauwen meer gedaan krijgt dan blazen. En hij herkent nu zijn naam en luistert ook heel goed naar 'Woely NEE!' Ik vermoed dat je hem makkelijk kunstjes zou kunnen leren. Op zijn manier is hij ook best aanhankelijk. Als een doodnormale huiskat komt hij in de keuken tegen je been aanwrijven (het offensief charmes in de strijd gooien voor meer lekker hapjes!) en geeft kopjes tegen je hand - rondom de oortjes alsjeblieft! - tot hij zich plots bedenkt dat een hand eng is en je een pets geeft. Maar we zien het aankomen en trekken onze hand op tijd terug en proberen zo de cirkel te doorbreken.
Dus ik zit eens na te denken. Hij is bang voor handen. Maar hij heeft dringend insuline nodig. Als ik dat nou eens ging toedienen ZONDER hem beet te pakken, door de naald gewoon hop in zijn zij te prikken, terwijl hij eet en zo snel dat hij niet doorheeft wat er gebeurt voor het al gebeurd is?
We besluiten hem twee eenheden te geven. We vermoeden dat de helft er zowiezo naast gaat en boy wat heeft hij het nodig.
En ja hoor, wonderwel gaat dit goed. En elke keer lukt het weer, dag na dag na dag. We hebben geen idee wat zijn bloedsuiker doet, want in zijn oortje prikken om dat te meten laat hij nog steeds niet toe. Maar zijn haar stopt met uitvallen en hij ziet er beter uit. We zijn op de goede weg!
We merken al snel dat Woely bang is voor handen. Geen idee wat hij heeft meegemaakt, maar hij laat zich niet aanraken en zeker niet beetpakken. Insuline geven lukt niet, of alleen af en toe. Hij is te slim om zich te laten foppen. Je kunt hem 1 keer afleiden met eten en dan snel prikken, maar daarna weet hij precies wat je van plan bent. En hij kan gemeen krabben (vraag maar aan Freek).
Hij valt enorm af en zijn vacht valt met bossen uit. Hij ziet er slecht uit en vraagt voortdurend wanhopig om meer eten.
Ten einde raad overlegd met de dierenarts en het asiel. Misschien konden we hem drogeren met een kalmeringsmiddel? Of hadden ze nog een andere tip? Nee en nee. Enneh, geen druk hoor, maar jullie zijn een beetje onze laatste hoop. Dus als het echt niet lukt dan moeten we gaan kiezen voor de euthanasie.
Want snel en pijnloos doodgaan is beter dan langzaam en pijnlijk.
Verdorie, het kan toch niet zo zijn dat we het niet voor elkaar gaan krijgen om hem te redden?
Ondanks zijn issues is Woely echt wel een leuke kater, en heel slim. Hij leerde al snel dat miauwen meer gedaan krijgt dan blazen. En hij herkent nu zijn naam en luistert ook heel goed naar 'Woely NEE!' Ik vermoed dat je hem makkelijk kunstjes zou kunnen leren. Op zijn manier is hij ook best aanhankelijk. Als een doodnormale huiskat komt hij in de keuken tegen je been aanwrijven (het offensief charmes in de strijd gooien voor meer lekker hapjes!) en geeft kopjes tegen je hand - rondom de oortjes alsjeblieft! - tot hij zich plots bedenkt dat een hand eng is en je een pets geeft. Maar we zien het aankomen en trekken onze hand op tijd terug en proberen zo de cirkel te doorbreken.
Dus ik zit eens na te denken. Hij is bang voor handen. Maar hij heeft dringend insuline nodig. Als ik dat nou eens ging toedienen ZONDER hem beet te pakken, door de naald gewoon hop in zijn zij te prikken, terwijl hij eet en zo snel dat hij niet doorheeft wat er gebeurt voor het al gebeurd is?
We besluiten hem twee eenheden te geven. We vermoeden dat de helft er zowiezo naast gaat en boy wat heeft hij het nodig.
En ja hoor, wonderwel gaat dit goed. En elke keer lukt het weer, dag na dag na dag. We hebben geen idee wat zijn bloedsuiker doet, want in zijn oortje prikken om dat te meten laat hij nog steeds niet toe. Maar zijn haar stopt met uitvallen en hij ziet er beter uit. We zijn op de goede weg!
|
|
Insuline blind spuiten is niet iets dat we graag doen. We zien op onze glucometer hoe bloedsuikers kunnen schommelen van hoog naar laag of van laag naar nog lager zonder dat je dit aan de kat kunt zien. Maar in theorie krijgt een kat op koolhydraatarm natvoer geen hypo, omdat zijn lever weer wakker is geworden en glucose de bloedbaan instuurt als dat nodig is.
Juist.
Dinsdagavond 5 augustus. We hebben een paar afleveringen van Mad Men gekeken en staan op om naar bed te gaan. Alle katten zijn binnen, behalve Woely. Hij zal wel buiten aan het wieberen zijn zoals hij tegenwoordig vaker doet, dus die zien we morgenochtend wel weer.
Als ik mijn tanden gepoetst heb kijk ik voor de zekerheid in mijn studeerkamer of Woely daar zit. Ik doe het licht aan en zie hem doodstil op de grond liggen, in zijn eigen poep en kots. Hij ademt duidelijk maar reageert nergens op. We prikken hem in zijn oor om zijn bloedglucose (BG) te meten (hij ligt eindelijk eens stil genoeg daarvoor) en zijn BG is 1,8. Een hypo dus.
We maken wat dextrose aan met water en wrijven dat aan de binnenkant van zijn bek. Hij komt snel bij en likt zijn lippen. We geven hem eten en dat gaat er snel in. Hij staat op en begint rond te lopen, maar lijkt nogal in de war. Hij kruipt in de kattenbak met zijn kop over de rand. Hij is poeslief als een kitten. We pakken hem op en nemen hem mee naar beneden (zodat hij in ieder geval niet van de trap kan vallen). Op de bank tussen ons in kruipt hij met zijn kop onder onze armen. Hij is helemaal vergeten om op zijn hoede te zijn! :-)
Een paar uur en wat maaltijden laten is zijn BG gestegen naar 3,5 en eindelijk begint hij weer wat zichzelf te worden. We kunnen met een gerust hart gaan slapen.
Wat nu? Meten laat hij nog steeds niet toe. Een week later beginnen we toch maar weer met insuline geven; 1 eenheid dit keer op advies van de dierenarts.
Na twee dagen is het weer zo ver! Hij zit met zijn gat in de kattenbak en kan er niet meer uit. Hij is niet buiten bewustzijn maar zijn BG is minder dan 1,0 (onze meter geeft dan LO aan). Met alleen eten krijgen we hem er in een uur weer bovenop.
Een minder zware hypo met een lagere BG en een sneller herstel wijst zeker weten op een actievere lever.
Is Woely op weg naar remissie? Daar lijkt het wel verdomde veel op!
Hij was dit keer weer poeslief en daar moesten we even misbruik van maken:
Eind augustus is Woely definitief in remissie gegaan!
Begin september 2014 hebben we helaas moeten besluiten om Woely terug naar het asiel te brengen. Hoe beter hij zich voelde, hoe meer hij ging vechten met de andere drie katten in huis. De haren vlogen elke dag wel een paar keer in het rond. Zelfs de kleine oude Somer werd aangevallen tijdens haar dutje. Peter begon in huis te plassen. Stress alom. Dat was geen doen, voor ons niet, voor de katten niet, en ook voor Woely zelf niet. Hij heeft meer ruimte nodig, en liefst een huis voor zich alleen.
Helaas is dat huis voor hem alleen er nooit gekomen. Na een tijdje terug in het asiel is hij positief getest op kattenaids. Wat wil je ook, met al dat vechten. In maart 2017 is hij naar Stichting Kattenbos gegaan, een opvang voor katten met aids en leukose, waar hij een nieuw leven en een nieuwe naam, Carlson, gekregen heeft.
Het ga je goed, vriend. Ik heb veel van je geleerd!
Begin september 2014 hebben we helaas moeten besluiten om Woely terug naar het asiel te brengen. Hoe beter hij zich voelde, hoe meer hij ging vechten met de andere drie katten in huis. De haren vlogen elke dag wel een paar keer in het rond. Zelfs de kleine oude Somer werd aangevallen tijdens haar dutje. Peter begon in huis te plassen. Stress alom. Dat was geen doen, voor ons niet, voor de katten niet, en ook voor Woely zelf niet. Hij heeft meer ruimte nodig, en liefst een huis voor zich alleen.
Helaas is dat huis voor hem alleen er nooit gekomen. Na een tijdje terug in het asiel is hij positief getest op kattenaids. Wat wil je ook, met al dat vechten. In maart 2017 is hij naar Stichting Kattenbos gegaan, een opvang voor katten met aids en leukose, waar hij een nieuw leven en een nieuwe naam, Carlson, gekregen heeft.
Het ga je goed, vriend. Ik heb veel van je geleerd!
